آخر مسیر می بینمت

آنچه به یاد آورده شود زنده است 

سرزمین آواره ها 

#فکاهیات ذهن خسته 

 

دقایق آخر فیلم وقتی که باب داره با فرن در مورد پسرش که خودکشی کرده حرف می زنه واقعا روح و روانم رو  قلقک  داد باب می گه هیچ خداحافظی آخری وجود نداره به خاطر همبن من همیشه بهشون می گم آخر مسیر می بینمت   یه روز یا حتی چند سال دیگه دوباره  دیدمشون  پس من بالاخره یه روز  می تونم پسرم رو ببینم 

 

آقا  مخصوصا اونجاش که می گفت یه روزهایی از خودم می پرسم وقتی اون زنده نیست من چرا باید زنده باشم هیچ جوابی براش پیدا نمی کنم امروز سی و سه سالش می شد پنج سال پیش جون خودش رو گرفت...

 

توی یوتیوب به یه نظر غمناک برخوردم اسکرین گرفتم ازش تا برای روزای مبادا داشته باشمش آره  دختره نوشته بود من الان بیست و پنج سالمه ولی بهترین دوستم هنوز هجده سالشه 

 

دیوونه با خودکشی خودت رو راحت می کنی تا  زندگیت متوقف بشه هیچ  فکر کردی  چه بلایی سر زندگی ما می یاد که هنوز ادامه داره  با این حال هنوز تصمیم داری  بخشی از وجود آدمایی که دوستت دارن رو بکشی شاید اونا هم همرات انگاری قرص  نخورده باشن  یا با تیغ دستشون زده نشده تو  که توی یه لحظه خلاص می شی و می ری 

 

ولی بازمانده هات نمی میرن مردنشون شبیه پژمرده شدنه  چه قدر بعد از تو عذاب وجدان دارن تو تصور می کنی فقط خودتی که درد می کشی نه رفیق همون زخم خورده یم صدامون در نمی یاد دلیل نمی شه خیال کنی فقط خودتی که زجر می کشی 

 

  می تونی تصور کنی چند تا آدم بعد از تو باید با یه قلب نیمه جون مثل مرده ی دو پا هستن درد فقدانی  که هیچ وقت پایانی نداره از طرفی نمی تونن مثل خودت به زندگیشون پایان بدن

 

چون با نهایت قلبشون لمس کردن چه جهنمی به پا می شه برای کسایی  که بازمانده خودکشی یه عزیز  هستن   

 

پی نوشت :

ازت ممنونم که زنده می مونی با این که زندگی رو برات سخت تر از روز قبل می کنن ولی حتی شده  به خاطر من ادامه می دی می خواستم در جریان باشی من از این جنگیدن هات با خبرم اگه چیزی نمی گم دلیل بر این نیست که دوستت ندارم فقط  این زیادی خواستنم  به زبون نمی یاد 

 

نگفتم بهت نیاز دارم ولی الان می گم تو عینک منی نباشی کور می شم تو سمعک منی نباشی کر می شم تو عصای منی نباشی فلج می شم  تو اکسیزن منی نباشی خفه می شم