بر اساس یک دو راهی واقعی شاید برای شما اتفاق بیفتد

همون  سر و ته یه تنهاییم  مثلا بخش با ارزشی  از وجودت که نیمه تاریکت هم نیست با این وجود مجبورمی شی قایمش کنی که مبادا پیداش کنن 
نه این که ازش خجالت بکشی اتفاقا بر عکس خیلی بهش افتخار می کنی شب و روز تموم جونت رو می ذاری تا ازش مراقبت کنی 

نگم براتون  خودتون می دونین چرا چون دقیقا همین قسمت از وجودت یه جورایی مثل  سرافکندگی و ننگ می مونه برای بقیه. 

باید بین کسی  که خودت بهش می بالی و مایه ی ننگی که نیستی ولی اونا بهش اصرار دارن یکی شون رو انتخاب کنی

یا باید از خودت دست بکشی یا این که  به همه پشت کنی 

نقطه اوج تراژدی این جاست که همه مون در نهایت خودمون رو نداریم  از بس دروغ گفتیم تکه پاره یم

توضیحش سخته امیدوارم منظورمو فهمیده باشین